1491.
-
Umut zaman
Aldığım her nefes kapkara dumandan
içtiğim tek yudum irin ile kandan
Bir hayali gölgedir naciz bedenim
Varlığım tastamam, bir mutlak yokluktan
Perdede dolaşan karartı rüzgar
içeri doluşan, inceden bir efkar
Titriyor tepembe loş lambam
Çıkmıyor koynumdan, yalnızlık bana yar
Sanki aklıma saplanmış zehirli ok
Bin bir soru var, bir tek cevap yok
Salınıyor karşımda o muamma
Bana sunduğu az, benden aldığı çok
Bir iplik tutuyor sade, bu hayatı
Koptu kopacak, geçemez sıratı
Ateşten bir yılan sarılmış boynuma
Gözümde gözleri ve şeytan sıfatı
Kuytuda hapsolmuş ürkek bir yaşam
Yekûnu gecedir ömrün, yekûnu akşam
Gömülmüş karanlığa, sönmüş güneşler
Yok tek damla ışık, bir seyirlik drahşan
Bir tek umut var...
Bir tek umut var, ateşsiz duman
Bir tek umut var, bir yerde kalan
Olduracak tüm olmazları yeniden
Bir tek umut var, o da zaman
Zaman dolacak, zaman duracak
Bu yokluk, bir varlık doğuracak
Geçecek ipteki ömür, geçilmez sıratı
Sönmüş güneşler, yeniden doğacak
doğacak saipsiz
( 3 Mart 2009 05:29 istanbulunmaz )
