paranın insana herşeyi yaptırabileceğini fark etmek, namus kavramının ele ayağa düşmesi.
aç kalan insan kendini satabiliyormuş artık, bunu gördüm. önemli değil ne olduğu. özendiği yüksek bir mevki varsa, hele ki biraz da durumları kötüyse; istediği yere gelebilmek için, özür dilerim ama "götünü" verebiliyor, daha başka tanımlayacak cümle yok bu olayı. zor durumda fahişelik yapmak meşru sayılabiliyor, yapacak başka birşey olmadığı için fahişelik yapan insan savunulabiliyor.
dünya üzerinde yapılması en gereksiz işlerden biridir bu, hatta en gereksizidir. açlıktan nefesi kokan insan başkasının altına girmeden de hayatını idame ettirebilir; ya da onuruyla ölebilir.
neden yazdım bilmiyorum, içimden geldi. "zikişmek meşrulaştırılmasın hoba!" diye algılamayınız olayı, bahsettiğim şey fahişeliğin ekmek kapısı olarak görülüp zor durumda başvurulan bir yol olması, bu iğrençliğin "zorda kalmak" olarak nitelendirilebilmesi. çalışamıyorsun, hiçbir şey gelmiyor elinden; bari bir dilenci olmayı becer, yaptığı onursuzluk da olsa kendini satmıyor en azından.
sadece kendiniz için yaşamıyorsanız eğer, paranıza sahip çıkın. sorumluluğunuz altındaki kişilerin isteklerine hitap etmeyi, onlara yetebilmeyi bilin, onların isteklerini de siz yönlendirin; seviyesini ayarlayın. eşiniz, sevgiliniz, kızınız; sizi beğenmeyip yapabiliyormuş.
din iman para. üzülüyorum. benim dinim imanım da paradır belki. ama ben bunu yapana üzülüyorum, yaşam enerjimi yiyip bitiriyor. allah belanızı versin, ne diyeyim ki ben size.
