sen bunu okuyamayacaksın asla. çok düşük ihtimal okuman. o yüzden belki de rahat yazacağım.
ben ilk kez birisini hayatımdan daha değerli gördüm, ilk kez tüm hayatımı endeksledim birine. ama dediğin gibi, anlaşamıyorduk biz. zaten seni yeteri kadar üzdüm, haketmiyorsun o gözyaşlarını. bu yüzden sana gitme demeyeceğim, gidersen bundan daha mutlu olursun kesin.
ama neden; birbirimizi bu kadar sevmemize rağmen neden bu haldeyiz?
ben ilk kez birisi ile yaşamaya ek olarak onunla ölmeyi istedim, son nefesime dek kalbimde olsun istedim.
ben ilk kez gerçekten sevdim.
ama benim gibi bir paranoyak, sürekli ilgi göstermeni bekleyen, anlayışsız ve bencil biri seni asla haketmiyor.
elveda...
edit: yine de dayanamadım, gitme diyorum, gitme... ama duyamıyorsun. sesim çıkmıyor artık. varlığınla bir boşluğu doldurmadın hayatımda, ama yokluğunla kocaman bir boşluk bırakacaksın...
