23.30 gibi başladı sanırım. 05.30 sularında sona erdi. gözler yavaş yavaş kapanmaya başladı ama bir çok insan eminim kendini zorladı. yüzünde hoş bir tebessüm, geçmişe dair küçük bir şey yakalamak adına, çocukluğu şimdilerde pekte mutlu olmayan, koşuşturmacalar arasında sıkışıp kalmış bizleri; bir neslin şahit olabildiği, benimse çocukluğuma tekabül eden hayal meyal hatırladığım o tatlı yıllara götürdü televizyon makinası... güzel bir final yaşattı. 80'lere dair her görüntüde ben okan bayülgen'in yüzündeki o çocuksu ifadeyi, gözündeki o muhteşem ışığı sevdim. işte 80'ler buydu benim için...
