çoğu kişi için ilkokul ya da lise yıllarında kalmış alışkanlık.
yağmurlu günlerde dışarıda söyleyemezdik istiklal marşını. onun yerine sınıflarda söyletirlerdi. hoca, herkesin hazırolda olduğundan emin olmak için herkesi birkaç kez kontrol ederdi.
bahçede istiklal marşının okunduğu zamanlarda, müdür kocaman gözleriyle herkese bakardı, hazırolu bozan var mı diye.
o yıllarda milli takım maçlarının başında çalan istiklal marşı esnasında hazırola geçerdim. anneme babama kızardım, çünkü onlar biraz tembellik ederlerdi.
şimdi ne oldu bilmiyorum. bu alışkanlık, okullarda zorla dayatılan kurallardan ibaret miydi sadece? bunu bir zorunluluk olarak değil de, vatana millete ve atatürk'e saygı belirtisi olarak yaptırsalardı bize, gerçek anlamını vermiş olmaz mıydık bu hazırol halinin. deselerdi ki, bakın bu marş bizim milletimizin vatanımızın kurtuluşunun destanı, o zaman biz gözlerimizde gururla hazırola geçmez miydik bu marşı duyduğumuz anda.
ama onlar bunu bize zorla yaptırdılar. hazırola geçmeyeni azarladılar. marşı bağırarak söylemeyeni azarladıkları gibi. vatan millet sevgisi aşılamak yerine, otoriteye boyun eğme alışkanlığı aşıladılar.
yanlış yaptılar.
