Black Hollow'un sessiz mezarlığında, alacakaranlığın morarmış tonlarıyla boyanmış bir gökyüzünün altında, Elias Grimes işaretsiz bir mezara defnedildi; ne bir haç, ne bir mezar taşı; sadece toprak ve sessizlik son istirahat yerini işaretliyordu. Fakat rüzgârın ağaçların arasından sesleri eski dostlar arasında paylaşılan sırlar gibi taşıdığı durgun gecelerde yeterince dikkatli dinleyen biri, bambaşka bir şey duyabilirdi: alçak, derin bir uğultu, uzak bir gök gürültüsü kadar derin veya belki de yıldızlar kadar uzak.
Kasaba halkı, Black Hollow ormanında o kader gecesinde yaşananları unutmaya çalıştı. Açıkça konuşmaktan kaçındılar; fısıltılar bile susturuldu ve şans (ya da belki başka bir şey) için çapraz parmaklarla çabucak bastırıldı. Fakat rüyalar aldatıcı şeylerdir; bakmadığınız zaman çatlaklardan sıyrılırlar ve çok geçmeden insanlar çığlık atarak veya göz kapaklarının ardındaki karanlıkta saklı dişlerinden bahsederek uyanmaya başladılar.
Genç Marybeth Hargrove da böyle biriydi. On altı yaşında, yaramazlık dolu gözleri ve bu dünya için fazla büyük bir kalbiyle (en azından annesi hep öyle derdi), Black Hollow'un Titreyen Çoraklıklar'a asla tek başına girmemesi yönündeki uyarılarına rağmen kendini korkusuz sanıyordu; özellikle de alacakaranlıkta. Ama merak, akşam yemeğinden sonra bir akşam, huzursuzluk onu mülk sınırının yakınındaki odunluktan odun getirme bahanesiyle dışarı itene kadar, içini kemiriyordu (babası gerçeği bilseydi diri diri derisini yüzerdi).
Alacakaranlık yerini geceye bırakırken orman çoktan değişiyordu; ağaçlar, söylenmemiş vaatlerle dolu bulutların üzerinde görünmeyen bir şeye doğru uzanan eller gibi yukarı doğru kıvrılıyordu. Marybeth, etrafına sımsıkı yapışan sıcak yaz havasına rağmen titriyordu; sonra duydu: Elias'ın hikâyesindeki o aynı hafif fısıltıyı.
Donakaldı, nefesi boğazının derinliklerine saplanmış bir diken gibi göğsünde sıkıştı; ama merak (her zamanki gibi) korkuya galip geldi ve dünyanın... yanlış göründüğü bir noktaya ulaşana kadar ilerledi. Sadece otların doğal olmayan bir şekilde yukarı doğru eğilmesi veya toprağın yeni kazıldığına dair izler taşıması yüzünden değil; daha ziyade bir yokluk vardı - yukarıda birbirine düğümlenmiş köklerin altında, aşağıda bomboş bir karanlıktan başka bir şey olmayan kaba bir gölgelik oluşturan oyuk bir alan.
Ve ona, sesten çok kemiklerinin derinliklerindeki titreşimi andıran bir sesle fısıldadı: *"Şimdi görüyor musun? Boşluk dinliyor. Ve ah... içeri girmelerine izin verirsen içeride ne tatlı şeyler bekliyor."*
Marybeth o zaman kaçmalıydı; aklı başında herhangi biri kaçardı - ama o asla tam olarak aklı başında değildi. Bunun yerine, titreyen elini o fısıltılara doğru uzattı ve—
**ÇAT**.
Ormanda buzun çatlamasına benzer bir ses yankılandı ve ardından ağaçların kendilerinden (eğer nefes nefese kalacak kadar canlılarsa) keskin nefesler aldı. Köklerin altındaki karanlık, rahatsız edilmiş gibi aniden kıvrandı ve her şey tekrar sessizliğe gömülmeden önce, Marybeth dişler gördüğüne yemin etti.
Sonra ertesi sabah şafak, gösterişsiz bir şekilde söktü. Güneş tepede yükselirken, Black Hollow doğanın (ya da belki de gerçekliğin kendisinin) dengesinde bir şeylerin değiştiğinin farkında olmadan yeniden canlandı. Değişen tek bir şey vardı: Genç Bay Hargrove, kızının dün gece odun toplamaktan dönmediğini fark etti... ve ne kadar ararsa arasın, kız gitmişti; ormanın Titreyen Çoraklıklar'ın kasvetli genişliğine doğru uzananlar dışında takip edilebilecek hiçbir ayak izi yoktu.
Black Hollow'da yıllar bir kez daha geçti. Şehre yeni aileler taşındı; eskileri kışın soğuğunda sonbahar yaprakları gibi soldu. Ama her zaman bir boşluk vardı; karanlık çöktükten sonra orman kenarında biri "Marybeth Hargrove" adını çok yüksek sesle söylemeye cesaret ettiğinde (ve bazıları hala Çoraklıklar yönünden gelen hafif fısıltıları duyduklarına yemin ediyordu) kalplerin merkezinde bir boşluk.
Peki ya şimdi? Şu anda çok dikkatli dinliyorsanız... hissediyor musunuz? Algınızın kenarlarında sürünen o derin uğultuyu? Merak etmeyin, bu sadece sizin hayal gücünüz. *Yoksa öyle mi?* Çünkü bundan sonra ne olacağı artık bana bağlı değil; o sesler artık tamamen başka bir yere ait.
Belki de alacakaranlıkta çok uzaklara yalnız başına dolaşan diğer kasabalıların zihinlerinde yeni yuvalar bulmuşlardır (ya da belki de, yeterince dikkatli dinlerseniz, tam burada, bizimle birlikte). Her iki durumda da unutmayın: Black Hollow'un ormanı her zaman aç... ve Titreyen Çoraklıklar, boşluklarında gördüğü yüzleri asla unutmaz.