herkesin ağzında "milli teknoloji hamlesi", "yerli ve milli savunma sanayi", "katma değerli üretim" gibi laflar dönerken, içeride olup biten gerçek: torpil.
başta aselsan, roketsan, tai, havelsan olmak üzere, savunma sanayiinde faaliyet gösteren birçok kurumda liyakat yerini çoktan başka kriterlere bırakmış durumda. torpilsiz birinin çaycı bile olabilmesi mucize. mülakatlarda ne bildiğin değil, kiminle geldiğin önemli. “şu daire başkanının yeğeni”, “şu siyasetçinin danışmanıymış”, “şu cemaatten” gibi dedikodular ofis koridorlarında yankılanıyor.
çalışkan insanlar sistem dışına itiliyor, ya da bir köşede çürümeye mahkûm ediliyor. kurumsal mobbing, değersiz hissettirme, pasif agresif yöneticilik yaygın. bu şirketlerde birçok kişi maaş için çalışıyor; ama içeride üretim değil, görünüş pazarlanıyor. 3 kişinin yapabileceği iş için 10 kişi görevlendiriliyor, çünkü "kadrolar doldurulmalı".
bir de üstüne "gizlilik", "millî güvenlik" kalkanı ile her şeyin üzeri örtülüyor. içeride dönen kayırmacılığın hesabını soracak mekanizma yok. tepede oturanlar siyasete yakınsa kimse dokunamıyor. torpil mekanizması hem yatayda (akraba, tanıdık) hem dikeyde (cemaat, tarikat, siyasi bağlantılar) işliyor.
yerli ve milli olması gereken şeyin adı sadece teknoloji değil; adalet, liyakat ve şeffaflık da yerli olmalıydı. maalesef o cepheler boş.
