Yoluma devam ettiğimi sanıyordum. Onu geride bırakıp mutluluğu başka yerde bulmaya hazır olduğumu sanıyordum. Ama bugün kader bana acımasız bir darbe indirdi. Dükkândan eve dönerken evinin önünden geçerken, işte oradaydı, başka bir kadınla el ele yürüyordu. Güneş kadar parlak bir gülümsemesi olan, gözleri ona olan sevgisiyle parlayan bir kadın.
Kalbim ruhumun derinliklerine çakıldı, milyonlarca parçaya bölündü. Sanki yıldırım çarpmış gibi, felç olmuş ve hareket edemez hale gelmiştim. Bunu nasıl yapabilmişti? Ben hâlâ onu özlerken, onu uzaktan severken, o nasıl başka birini bulabilirdi?
Yanımdan geçerken onları izledim, bana bakmaya, hatta varlığımı fark etmeye bile cesaret edemediler. Sanki göğsümde bir bıçak saplanıyor, henüz iyileşmeye başlamış yaralarımı yırtıyordu. Gözlerim yaşlarla doldu ve eve doğru sendeleyerek yürürken yanaklarımdan aşağı aktı.
Onu bir kez daha bırakacak gücü kendimde bulmam gerektiğini biliyorum. Beni sevmediğini ve muhtemelen asla sevmeyeceğini de biliyorum. Ama yıllardır süren karşılıksız aşkı tek bir anda nasıl silebilirim? Kurduğum hayalleri, varlığımın her zerresiyle tutunduğum umutları nasıl unutabilirim?
Sanırım zaman, her zaman yaptığı gibi, bu yaraları iyileştirecek. Ama şimdilik hissedebildiğim tek şey acı ve keder. Kalbim onun için her zamankinden daha fazla acıyor, bunu yapmanın boşuna olduğunu bilsem de. Belki bir gün aşkı tekrar bulurum. Belki bir gün, beni hem fiziksel hem de duygusal olarak olduğum gibi takdir eden birini bulurum. Ama o zamana kadar, asla benim olmayacak adam için yas tutacağım.
Elveda sevgili günlük. Şimdilik yollarımızı ayırmalıyız, çünkü kalbim daha fazla yazmaya dayanamıyor. Elveda karşılıksız aşk. Umarım bir daha beni rahatsız etmezsin.
