bu ittifak iki parti arasındaki gönül birlikteliği olmaktan çoktan çıktı, kader ortaklığına dönüştü. artık her konudaki görüşleri bile tamamen aynı. aralarında ideolojik farklılık bile kalmadı. birbirlerini etkileyerek ortak noktada buluştular. geçmişte her türlü milliyetçiliği ayaklar altına almış bir partinin bugün kızılelma muhabbeti yapması, pkk'nın içtiği sudan içmeyi bile teröristlik sayan bir partinin bugün apo'yu kurucu önder olarak nitelendirmesi buna işaret.
başta birbirlerine mecburdular, zorunda oldukları için bir araya geldiler. zaman geçtikçe birbirlerine benzediler ve günün sonunda aynı oldular. orta noktaya gelirken her iki taraf da doğal olarak kendilerinden bir şeyleri bıraktı.
peki neden hala tek bir parti olmadılar? çünkü kurumsal olarak birleşemezler de ondan. bugün aynı olsalar bile gelenekleri çok farklı. parti içi teamüller farklı, doku bile farklı. bunlar meclis'te, belediyede, sokakta, çarşıda, pazarda bir arada olabilirler. ama aynı teşkilat çatısı altında, aynı il binasında, aynı ilçe binasında mümkünatı yok. gençliğinde erbakancı olan 28 şubat mağduru amca ile taş medreseli ülkücü dayı aynı toplantı masasının etrafında oturup haftalık faaliyet planlayamaz.
mhp türkeş'in kurduğu parti. kökü ckmp'ye, hatta 40'lı yıllardaki turancılara kadar uzanıyor.
akp ise kurulduğu yıllarda merkez sağ-liberal bir hüviyette olsa da bugün erdoğan'ın şahsi ideolojisi etrafında kenetleniyor. akp'nin bugünkü çizgisi milli görüş'ten de ziyade mttb ile akıncılar hareketini temel alıyor.
işte bu yüzden akp ve mhp birleşemez. ama kader ortaklığından dolayı ayrı da kalamaz.
iki farklı geleneğin kendilerinden taviz vererek birbirleriyle adeta anlaştıklarını ve hemen hemen her konuda tek ses olduklarını biliyoruz. bundan sonra isteseler de ayrılamazlar.
