kendimi en ufak sırlarıma kadar anlatmak istediğim bir gecedeyim.
ama panik yapmayn elbette böyle bir şey yapmayacağım.
sadece bazen sabahlara kadar anlatmayı çok istiyorum. kendimce, hak ettiklerimi anlatmak ve hak etmediklerime küfür ederken birinin bana haklısın demesini çok istiyorum.
şarkı söylemek istiyorum bazen sabahlara kadar. ve beni duyan insanların hayran hayran dinlemesini ve hissettiklerimi seçtiğim şarkılardan anlamasını istiyorum.
bu denli yalnız hissetmemek, kalbimin böyle bir iki cümleyle paramparça edilmemesini istiyorum mesela.
maaşımı, kredi kartlarımı ve ek hesaplarımı döndüre döndüre kullanmamak istiyorum.
rahat bir hayat istiyorum mesela.
sevilmek istiyorum. şu dünyadaki en geçerli kural olan 4s in bir yalan olmasını istiyorum.
çok şey istediğimi biliyorum. ve bunlar için ne kadar çok uğraştığımı da biliyorum.
insanlar bana dert anlatmayı sever. onları dinlerim ama yargılamam. sadece kırmadan fikrimi söylerim. ve bunu samimiyetle yaparım.
ama anlatamam.
birine ihtiyacım olduğunda anlatamam. bu yüzden sosyal medya hep hayatımın bir parçası oldu.
yabancılar vardı karşımda. beni tanımayan, bilmeyen insanlar.
onları bile dinledim. onlara bile anlatamadım.
bundan birkaç saat önce balkonda oturup da kendi kendime isyan ettiğim her şey bu tanımda bile anlamsız yuvarlak cümlelere dönüştü.
ben kalbi kırık bir kadınım . avuntuya ihtiyacım yok . teselliye de.
ama buraya yazdığıma göre dinlenilmeye okunmaya ihtiyacım var.
bu saç.
kendimi gömüyorum yine. önemsiz görüyorum derdimi tasamı.
beni hayattan soğutan her şeyi saçma sapan diyerek aslında yapmaya çalıştığım şey ne acaba.
bana bir defa sarılsaydı eğer , gelip de burada satırlarca yazmazdım.
bütün derdim o aslında. bunu aşmaya çalışıyorum.
bilmiyorum.
ağlayamıyorum bile.
