Kötü hissediyorum aslında ama kimseye bunu belli etmiyorum. Bugün aslında o kalabalıklar içindeki yalnızlık sendromunu anladım, çok hissettim. Kimseye ne ilişkimdeki problemleri ne ailemdeki ne içsel sıkıntılarımı anlatıyorum ben. Her şeyim ortada herkes biliyor gibi olsa da aslında kimse ölmeyi ne kadar istediğimi bilmiyor mesela. Nervionun gerçekten yarattığı bir persona var ve gün içinde onu oynuyor ya. Neyse işte yine düşünmemek için bu saate kadar o yatağa yatmadım. Şimdi geldim yine maske çıktı yüzleştim kendimle.
iyi ki sözlük var. Benim için maskesiz olduğum tek yer. Yazmak zaten benim için en iyi terapi. Emeği geçen herkese tşk…
