esas konu, evlatlık alındığınızı öğrenseniz ne yapardınız değil, "evlatlık alındığını öğrenenin ne yapması gerektiği" olmalı, yani doğru şekilde nasıl davranmalı ki bu travmayı atlatabilsin. hoş bu sağlam imtihanı yaşayan ancak bunun yol açtığı derin yaraların farkında olabilir, bizler değil. çünkü Allah kimseye yaşatmasın ama hayat bazen kişiye istemediklerini yaşatır. fakat bununla baş edebilme gücünü de sunarak. öyle ya, derdini veren Allah dermanını da verir. o halde bu cevabı ancak bu soruna düçar olan kişi verebilir, ancak o bulabilir doğru yolu. biz sadece empati kurabilsek bile bunu bizzatihi yaşamadığımız için, teşbihte hata olmaz, vücuda giren mikropların en iyi ilacını vücut kendisi antikor üreterek ve bağışıklık sistemini güçlendirerek savunma mekanizmasını sağlar misali, dışarıdan verilen ilaçlar kadar etkili olabilir ancak. bu da ya doğrudur ya da yanlış. kesinlik içermez. ama şu bir gerçek ki sonuçta hiç birimiz kendi anne babamızı kendimiz seçmedik. hayat önümüze ne çıkardıysa onu yaşamak zorunda kaldık. bence bazıları şanslı, herkesin tek anne babası varken onların 2 tane var. en azından bu şekilde olaya yaklaşabilirler. şu veya bu şekilde, neticede bir şeyler olmuş, bu durumda bulunan insanları yargılamak hiç kimsenin hakkı değildir. zira bunu onlar seçmediler. bazen anne babaların özgür hür iradesi evlatlar için bir kaderdir. madem böyle oldu, o halde neden anne babaların suçunu evlatlar çeksin ki? çekmesinler bence. kendilerini helak etmesinler. hayatlarını yaşamaya devam etsinler bu gerçekle cesurca yüzleşerek ve bunu acı da olsa kabullenerek. hayat acı. evet..
