bunu kendime bile söylemekten utanıyorum... nasıl canından bir parçadan nefret edersin? yediremezsin kendine değil mi?
ben de kızıyorum...! soruyorum her defasında; ne yaptım ben bu çoğuğa? yaşadıklarımız çok fazla değil miydi iki kardeş için? şimdi neden böyle?...
her defasında tokat gibi çarpıyor beynime cevaplar. kanıyor kalbim. hissettiklerim kadar güçlü sandığım dünyam yıkılıyor başıma...
3 kuruş uğruna satılan ruhum acı bir tecrübeyle yine öğreniyor burada yalnız olduğumu...
eve geldiğin ilk gün gibi kirlenmemiş olsaydık keşke...
-usulca sokuldum yanına. kıskançlıktan deliye dönmüş gözlerim... kafandaki iki tutam saçı da yolmaya çalışmam...-
gözümün önünde hep...
siliyorum yavaş yavaş... kapatıyorum sana hep açık olacak sandıgım kapılarımı suratına. bir daha açılmasını bekleme sakın!
ugruna; hayallerimi düşünmeden terkettiğim, canım dediğim... sen!
kardeşimdin...
başka bir adama baba diye sarılıp beni hiçe saydığın gün bittin!
gittiğin yerden dönme sakın!
