Depresyondayken kendim, ne olduğum, ne istediğim, nasıl olacağım karmaşasının içinde yanlış kararlar verip, yaşayıp durdum. Depresyon geçti ve ben hala o dönem yaşadıklarıma takılıp kaldım. Her zaman değil ama ara ara aklıma gelen aptalca şeyler beni üzüntüye boğuyor. Gerçekten boğuyor. Bazılarını atlatabildim ama bazıları duruyor. Gecelerden nefret edebiliyorum bu yüzden. Ama bir noktada sıradanlaşıp unutacağımı biliyorum. Hiç hata kabul edebilen biri olmadım ama hatalar yaptığımı biliyorum. Hatalarla yaşamak gerçekten zor. Sadece kabul etmeliyim çünkü değiştiremeyeceğim.
