çalıştığım şirket çatısı altındaki şirketlerden birine mali sorunları sebebiyle dört personeli işten çıkarmak üzere yola koyuldum sabah. aslında şimdilik dört kişi, aklıma geldikçe geriliyorum, daha devamı gelecek.
bütün gece stresten döndüm durdum, gram uyuyamadım sanki duyacaklarımı , yaşayacaklarımı biliyormuşum gibi.
birisinin eşi kanser hastasıymış, tedavisi için çalışmak zorunda olduğunu, bir gününü bile boş geçirme lüksü olmadığını söyledi. verilen karar bu şekilde diyebildim sadece. neyse ki halimden ve tavrımdan karar verici değil uygulayıcı olduğumu anlamış olacak ki uzatmadı konuyu daha fazla. yasal süreci anlattım, gerekli prosedürleri tamamlandıktan sonra ayrıldı yanımdan.
birinin oğlu hasta, tedavi görüyor ve önümüzdeki ay karaciğer nakli olacakmış. sigortalı bir işte çalışmak zorunda olduğu için burada çalıştığını, yoksa verilen üç kuruş maaşla zaten geçinemediğini ve ek iş yaptığını söyledi. zaten haftanın 6 günü 08:30-18:30 çalışan bir yapıdan bahsediyorum bu arada. kalan vakitlerinde de ek iş yapıyormuş. koskoca adamın karşımda sesi titredi, gözleri doldu bunları anlatırken. ne diyeceğimi, nasıl davranacağımı bilemedim. yine ona da verilen karar bu şekilde diye kapattım konuyu.
evet, şu ana kadar mesleğim gereği sayısız farklı profilde insanla, sayısız farklı konuda muhattap oldum, oluyorum ve bu tarz üzücü şeylerle çok fazla karşılaşıyorum. hatta bazılarını üzerinden çok zaman geçmiş olmasına rağmen hala hatırladıkça üzülürüm ve asla unutmam.
zamanla daha profesyonel düşünüp bunları kendime yük etmemeyi öğrenmiştim. çünkü hep bu insanlara yardımcı olabilecek tarafta bulundum şimdiye kadar. yardımcı olamadığıma da elimden geleni yapmışımdır mutlaka, içim rahattır.
bu sefer yardımcı olan değil tam tersi tarafta olmak sanıyorum etkiledi biraz beni.
mental açıdan kendimi pek iyi hissetmiyordum zaten ama artık "bakalım, bir sonraki adımda hangi zor şey beni bekliyor acaba?" diye de düşünmekten kendimi alamıyorum bazen.
