Daha sosyoloji öğrencisi olduğum için buraya afilli cümleler kuramayacağım ama daha depremin birinci yıl dönümüyken bir iki kelam etmek istiyorum.
Az önce muhterem hoca Alev Alatlı’nın bir videosunu gördüm. Ulan aslında ne güzel insanlardık biz? Düşeni yere kaldırırken artık kim olduğuna bakar olduk. Sağcısı solcusundan, solcusu sağcısından nefret eder oldu. Ateisti Müslümandan tiksiniyor, Müslüman ateisti hiç sevmiyor. Ulan bu topraklarda kardeşliğin kazanması gerekmez mi? Bu topraklarda onlarca millet olarak birlikte yaşamışken, yaşıyorken bu nefret niye? Aklım almıyor bu olayı. Kardeşliğimizi unutmamamız lazım, gerçekten.
Depremden sonra çok güzel görüntüler çıkmıştı ortaya. Herkes birlikteydi, herkes birbirine yardım etmeye çalışıyordu. Sonra “bize oy vermediler, yaptığımız bağışlar haram zıkkım olsun” diye laflar söylendi. insan hayatı bu kadar ucuz mu? Diğer insanlar bu kadar mı ötekileştirildi? Bu kadar mı nefret ettik birbirimizden? Bir sonraki adım iç savaş mı? Bir sonraki hamle yolda gördüğümüz her bizden olmayanı asıp kesmek mi? Ben bir kadın olarak dışarı çıktığımda tacize uğrarsam ve diğer insanlar bana yardım etmeyip beni kameraya mı alacak? Bu kadar mı duyarsızlık olduk birbirimize?
Gerçi hepimizin belki geçerli bir sebebi vardır. Ermeni, Türkler bize soykırım yaptı der, birileri belki hayat pahalılığından dem vurur. Hepinizin kendince haklı sebepleri vardır.
