Mutlu değilim. Olacağıma karşı en ufak bir inancım yok. Öyle ya insanın mutlu olmaya dair inancına bir ilham kaynağı gerekir ve ben tüm kaynaklarımı tüketmişim. Belki de hiçbir zaman olmamıştır. Kendimi kandırmışımdır. Artık kalıplaşmış mutluluktan bile vazgeçmem gerekiyordur. Belki de beceremiyorumdur. Kendimi bulamamışımdır. Bulmaya dair umutlarım da bitmiştir. insan bu kadar karamsarlığın ve bilinmezin içinde kendine ne kadar iyi gelebilir ki? Kendine iyi geleni nerden bilebilir? Kendini kandıracak ve inandıracak gücü nerden alabilir? içindeki acıyla var olmuş ruhunu mutluluk yalanına nasıl inandırabilir?
