Çocukken resimler yapardık ya, tek rengin hakim olmadığı, gerçekleri, sayıları, kuralları ikinci plana atan güneşi yeşil, ağaçları kırmızı, dağları mavi yapan çocuklar...
Uçsuz bucaksız bir hayal gücü, gökyüzü gibi...
En sağlamımız, en gerçekçimiz, içindeki çocuğu en kötü şekilde öldürenimiz bile hayal kurar, umud' eder. Ama bazen öyle olur ki, hayal kurarken bile gerçeklerden kopamaz bazılarımız. ama'larla kirletir, gereksiz ayrıntılarla...
Farz et ki bir masal bu. Denizkızları, prensesler, cadılar, canavarlar... hangi çocuk sorgulamış masalları, hangisi kendini avutmuş canavar diye bir şey yok, korkmamalıyım diye...
Hayal kurmaktan bile korkan insan sadece başkalarının uygun gördüğünü yaşamaz mı,
Risk alır mı peki hiç?
Siyahla beyaz dışındaki renkleri bilir mi?
Güneşi maviye boyamak aklına gelir mi?
Gökkuşağında yediden fazla renk olabileceği ihtimalini düşünür mü?
En çılgın, en yaratıcı fikirler cesur hayallerden beslenmez mi?
Tıkandığım yerde karıştırmazsam sarıyla maviyi, beyazla siyahı çıkamam ki bilinenin dışına.
Bombaların simsiyah yaptığı hayatımda, hayallerim rengarenk kalsın dersem bu benim hayalkırıklığım olur mu peki?
Tanım: sıradanlıktan ve kurallardan sıyrılıp içimizdeki çocuğun yaratıcılığıyla baş başa kalmak.
