1,5 yıl geçmesine rağmen seni hala her gün rüyamda görüyorum. sırf seni rüyamda görüp yine üzülmemek için, ağlayarak uyanmamak için sızana kadar uyumuyorum. insanlar uyku problemim olduğunu düşünüyor. aptal saptal yalanlar uyduruyorum bazen. sonra kendim bile inanmıyorum. aslında onların yalan değil de uyumamama ürettiğim bahaneler olduğunun farkına varıyorum.
seni bir tek gün bile unutmadım. zayıflık mı, acziyet mi bilmiyorum. düşünmek de istemiyorum. bak şimdi sızıyorsun yine kırıklarımdan. bilmene gerek yok. acım, zayıflık değil anladım. beddualar da etmedim sana. etmiyorum. günahsız ruhumu fahişe bir aldanışla meze niyetine kullanışın senin eksikliğin. hala ikimizi de tanıyanlara suçlunun ben olduğunu söylüyorum. zerre günahım yok biliyorsun. tek kelime edemeyişin bundan. kaçışın bundan. yüzüme bakamayacak kadar acizken, nefret kusacak kadar acınasısın. ama yine de seviyorum. bilmene gerek yok.
zaman, yükümü hafifletir sanarken hasretime hasret ekledi. acım dinmedi. yitirmeleri yitirmekti ümidim, beceremedim. kim bilir belki bir gün ben de kalp kırıklarımı toplayarak yeniden bir ben toplayabilirim yıkıntılarımdan. belki o gün, yeniden güvenmeye gerçekçi bir sebep bulduğum gündür.
