ellerim toprak içinde kaldıgı zaman, ben hep çocuk kalıyorum..
camurdan yemek yapılırdı; mahalle aralarında oynanan evcilik oyunlarında.
yasamın içindiydi sokaklar; apartman cocuklugundan öteydi her sey. insan olmayı, aile olmayı, kurnazlıgı ve cakallığı, hepsinden öte masumıyet vardı hep; o yüzündeki toz izlerinde..
farklı bölgelerde, farklı evlerde ama her insanın paylastıgı duygu; 90larda cocuk olmayı basarabilmek..
sobalı bi evde camasır kokusu içinde banyo yapabilmekti; şimdi gözlerimizi doldurup bu satırları yazdıran..
yılbası geceleri tek kanala mahkum olup trt nın cıkardıgı dansözü beklerken tonbola oynayabilmekti; o günü değerli kılan..
