istediğinden değil böyle olması gerektiğinden tek başına atlatır. Zamanla buna alıştığından bunun normal olduğunu zanneder. Bir süre sonra olaylar ehemmiyetini kaybeder ve bir başkasının kendini parçalara bölüp, yok etme arzusu oluşturan olaylar onun için bahar nezlesi kadardır.
Hayat şartları bazen insanın bir sınırının olmadığını ona öğretiyor.
Gerçekten insan bazen çok aciz ve çaresizken bazen de aklının alamadığı kadar güçlü ve akıl almaz olabiliyor.
