Sanıldığı gibi bir duygunun aksine aslında kalabalık bir duygudur yalnızlık.
Zaten yaşayan bir insan asla tam anlamıyla yalnız değildir. En fazla eve girdiği andan sonra Suratına çarpar bu duygu.
Dizi izlerken karakterler ile bütünleşir mesela sanki hepsi arkadaşı gibi, dizi bitince bir hüzün kaplar. Sırf bu sebepten bitiremediğim diziler de vardır ki çünkü ben de bu hayatın kalabalık görünen yalnızlarındanımdır.
Tek kişilik yemek yapmak zordur hep davet eder birilerini, çoğu teklifi de nazikçe reddedilir. Çünkü normal insanlar normal saatlerde yemek yer. Belki bir dahaki sefere denir.
Yalnız insan davetkardır ama davet edilmekten, sosyal ortama girmekten de çekinir hatta nefret eder. Çünkü iletişim kurmak yorucudur bazen, hayata baktığı pencereden bakmaz diğer insanlar.
Yalnız olmak düşündürür. Onun yazdıkları, öbürünün yazmadıkları, sabahki iş programı, akşam yapılacak yemek, sonraki gün gidilecek yol, ödenecek sorumluluklar. Düşünür de düşünür insan. Düşündükçe kurar, derine iner daha da yalnızlaşır. O yüzdendir kalabalıklarda mutlu sanması insanın kendini. Düşünmeye fırsat kalmadıkça iyi hisseder insan kendisini.
Yalnızlık tavandaki yansımaları saydırıp onlardan anlamlar çıkarmaya çalışmak kadar saçma bir duygudur. Keşke hiç olmasa idi insan hayatında. Methedildiği kadar önemli bir duygu değildir. Böğrüne oturan bacağı kırık bir attır yalnızlık. Bir zaman sonra hissizliğe sürükler.
