televizyon karşısında uzun zamandan beridir ilk kez sıkılmadan, büyük bir heyecanla 4 saat 23 dakika geçirmemi sağlayan muhteşem müsabaka. rafael nadal'ın ve roger federer'in de insan olmadığını, daha doğrusu bu dünyaya ait olmadıklarını, seremonideki konuşmalarından ve birbirlerine olan saygı ve dostluğundan anlıyoruz. benim gibi azılı bir roger federer düşmanını bile duygulandırmış ve gözümü yaşartmıştır roger'ın gözyaşları. oyundaki dengesi, backhandlerindeki ustalık, forehandlerindeki güç ve ince işçilik gerçekten roger federer'i diğer tenisçilerden ayıran en önemli özellik bence. ama nedense özellikle son 2 yıldır rafael nadal'a karşı oynarken çok ciddi bir konsantrasyon eksikliği yaşıyor. kırılma anlarındaki o son darbeyi vuramıyor; vuramayınca oyunun kontrolü tamamen rafael nadal'a geçiyor ve sonuç rafa'ın ellerinde yükselen bir kupa oluyor. artık bu maç sonunda da görülüyor ki roger federer'in acilen mental bir desteğe ve bence daha da önemlisi yeni bir kız arkadaşa ihtiyacı var. roger federer'in kaybetmesine ilk kez üzüldüm; üstelik rafa kazanmışken. ama o asalak suratlı tombiş yaratığın * bir kez daha üzülmesi içimdeki yağları eritmeye yetmiştir ve sevincimi katmerleştirmiştir. son sözü ise yine sahada olduğu gibi kalbimizi fethederek rafael nadal söylemiştir;
"roger sen tarihin gördüğü en iyi tenisçilerden birisisin."
ikinizi, televizyon başından da olsa seyretmek çok büyük keyifti..
