Dokuz yıl oldu tam da bugün,
Dokuz…
Seni bilmiyorum, ben ise yalnız nefes alıyorum.
ikimiz yaşadık yıllarca,
Yıllar geçti, biz yokuz.
Otuz altı mevsim geçti,
Her geçen kış daha çetin,
Seni son gördüğüm baharın tadı yok.
Yazları tenimden akan ecel teri,
Hazin geçen hazanlarda, biz yokuz.
Yüz sekiz ay geçti bizsiz,
Bir kasım günüydü bana gelişin,
Aralık sonuydu seni ilk öpüşüm,
Ocak, şubat ayazlarıydı eşlik eden
Haylaz ama heyecanlı bekleyişimize.
Ve sonra altısıydı martın,
Martın altısıydı seni en masum görüşüm.
Sonra yıllar geçti aradan,
Nisan bayramıydı bana veda edişin.
Son kelimelerini mayısta dökmüştün bana
Haziran, temmuz ve ağustos,
En uzun yaz aylarıydı bana en uzun küsüşün.
Dokuz yıl oldu tam da bugün.
Dokuz…
Nice dokuz, on dokuz seneler geçecek.
Sen olacaksın, ben olacağım,
ve hatta başkaları.
Biliyorum, bu ayrılık sonsuz.
Bu ayrılık sonsuz…
