kuzenimi kaybettiğimizde teyzemlere gitmiştik. babam teyzemlerin balkonunda oturuyordu.
beni görünce eliyle yanıma gel dedi. gittim oturdum yanına. üzülme evladım dedi. ağlayarak "ağlama olur mu" dedi. bak ölüm hepimizi alacak. ağlamıyordum. durgundum. kendisini teselli ediyordu aslında. belki benden de bunu bekliyordu. ama onun kadar güçlü değildim. hem kendimi hem onu teselli edemedim. sicim gibi akıyordu yaşları ve "ağlama" diyordu bana.
dedemi kaybetmiştik. eve geldi. her zamanki koltuğuna oturdu. ellerini başının arasına aldı öylece kaldı. yanına gittim. yüzüme baktı. ağlıyordu. "gitti koca çınar" dedi. gittim yanına sarıldım. sicim gibi yaşlar akıyordu gözlerinden.
