kaç zamandır iş arkadaşım c....ile onunla röportaj yapmak için çalışmalar yapıyoruz.
bu seferki röportaj yapacağımız kişi ise g.... idi.
onun hayatı ilgimizi çekiyordu.
ama onunla röportaj yapmak için ne bir nâmımız ne de referansımız vardı.
yani onunla röportaj yapmak için hiçbir imkâna sahib değildik.
olmaması için o kadar sebeb var ki...
sadece bir defa telefona çıksa, bir defa sesini duyarsak olacak diye düşünüyorduk. bunun olacağına dair inancımız tamdı. imkânlara ulaşacak tükenmez bir imkânımız vardı, o da inancımız. neyse…
o kadar aramamıza rağmen, aradan da bayağı bir zaman geçtiği halde ne dönen vardı ne de başvurduğumuz yerlerden bir cevap.
bir gün evde beraber çalışıyorken birden telefon çaldı, açtığımızda kulaklarımıza inanamadık.
telefondaki hanım bizlere şunları söyledi: “telefonu g.... veriyorum. sizinle konuşmak istiyor.” şaşkınca birbirimize baktık.
ve o tarih kokan ses tonu, yanardağın lavları gibi insanı eritici o heyecanı…
telefonu ikimiz dinleyelim diye sesi dışarıya verdik ve o: “benimle röportaj yapmak için uzun zamandır insanüstü bir çaba sarf ettiğinizi duydum.
peki niçin?”
peki niçin deyince ne cevap vereceğimizi şaşırmıştık.
evet, niçin?
içimi bir karamsarlık kapladı.
evet röportajı yapmalıydık. halâ buna inanıyorduk ama bu sadece bir histen ibaretti. ve ekledi: “ben kitaplarımda zaten varım.
kitaplarımın dışında ne arıyorsunuz?”
bu üst üste sorulan sorular karşısında, üst üste yumruk darbeleri alan boksör gibi havlu atacaktım ki, c... telefonu aldı ve fransızca bir şeyler söyledi.
benim fransızcam çatpattı.
c....sayesinde anlayabiliyordum. neyse..
c....nin söyledikleri sonrasında bir iki dakikalık bir sessizlik oldu.
....
