Her dönem birçok ülkede şikayet nedeni olmuş/olan sistem. Gustave Le Bon "Kitleler Psikolojisi" adlı eserinde -ki adam kitabı 1895'te yazmış- Fransa'nın eğitim sisteminden, insanlara sadece teorik bilgi ezberlerilmesinden ve mezun olan işsiz yığınların devrimci olup devlet karşıtı olduklarından şikayet ediyor. Ziya Gökalp 1917'deki iTC kongresinde bilgilerin kuru ezbere dayandırılmasından şikayet ediyor. Prens Sabahattin "Türkiye nasıl kurtarılabilir" adlı eserinde eğitim sisteminin sadece memur zihniyetinde insanlar yetiştirdiğinden dem vurup girişimci bireyselleşen insanlar yetiştiren bir eğitim sistemi öngörüyor. "Türk Maarifi Tarihi" adlı eser kaleme alan Osman Nuri Ergin okul açmada niceliğe yani sayıya önem verilip niteliğe önem verilmemesinden, Tanzimat döneminde düzensiz, plansız ve programsız okullar kurulmuş olmasından şikayet ediyor. Şu an ismini hatırlamadığım bir zat Abdülhamid döneminde tarih, felsefe gibi derslerin yasaklanıp eğitimin çölleştirilmesinden şikayet ediyor. Peyami Safa 1950-60'larda kaleme aldığı köşe yazılarında bugünlerde öğrencilerin sıklıkla şikayet ettiği şeylerden dem vuruyor. Akis dergisi demokrat parti dönemindeki öğrenci yurtları sorununu dillendiriyor. 1956 tarihinde yazılan bir kitapta okullardaki aksaklıklar tek tek maddeler halinde sayılıyor ve bu aksaklıklar az çok her dönemde hatta şimdi bile şikayet edilen şeyler. Demem o ki eğitim sistemi konusunda kimi konularda arpa boyu yol alamamışız ve sürekli aynı şeylerden şikayet edip duruyoruz maalesef, evet.
