Dün gece sidarın yerinde olmak istemezdim. Daha 18 yaşında iken Vatandaşı dahi olsan yabancı bir ülkede beraber yaşadığın tek insanı, anneni kaybetmek, babanın Türkiye’de yaşaması ve hastalığından dolayı yanına dahi gelememesi. Ölüm beklense de böyle büyük yalnızlıklar doğuruyor.
Dün akşam bir telefon geldi.
- Safiye ölmüş.
- hımmm.. öyle mi ? Amcamı aramalı mıyım sence ?
- bence arasan iyi olur.
Bu konuşmanın 2.satırı bana aitti. Bir zamanlar hayatımda değer gören, kıymet verdiğim, güldüğüm, ağladığım bir insana dair bir cümle, tepki.
Aslında bunları söylerken bile bir zaman benim arkamdan da böyle ruhsuz konuşmalar yapılacağını düşünmek huzursuz etti beni. Ne içindi bunca mücadele, yorgunluk, kızgınlık, biten/bitmeyen ilişkiler ?
Dünyada bir çivim dahi yok. Çakmayacağım da. Dünyaya bir yük de ben bırakmayacağım. Sadece kiracısı gibi yaşayacak arkamda bir borç bırakmadan gideceğim. Evler, bahçeler, dikili ağaçlar, fabrikalar vb bunların hepsi aldığımız bir nefes karşısında o kadar kıymetsiz ki.
Hayatı kabullenip bir gün sona ereceğini bilerek yaşamanın adı olsa gerek ölüm. Bazen çok korkutucu bazen de huzur.
