futbol izlerken zevk alma isteğimin, anadolu'dan bir takımın şampiyon olması isteğimden daha baskın olduğunu görmeme neden olan maç.
sivasspor, dünya üzerinde kısıtlı bütçelerle birşeyler yapmaya çalışan, desteklenmesi gereken, takım ruhunu benimseyebilmiş ender ekiplerden.
nedir sivasspor, şampiyon oldursa, hangi takımın taraftarı olursa olsun sevineceği, en azından üzülmeyeceği anadolu takımı.
takdir edilen azim, beklenen farklılık.
buraya kadar çok güzel de, bu adamların hiç bir maçı tat vermiyor arkadaşım. tamamen oynatmamaya yönelik, yeri geldiğinde biçer-döver futbol tarzını benimsemişler. kasıtlı sakatlama çabaları olağan. sonuca giden yolda her şey mübah. 3 puan gelsin de..
bu mudur futbol, bu mudur seyir zevki, bu mudur sevinilesi başarı?
belki endüstriyel futbola bir eleştiri bu, fakat o futbolun alâsına premier lig deniyor ya. hadi oralar uzak sana, bankasya 1. lig bile 58 çeker senin futboluna. hoffenheim gibi bir sivas modelinin de sana uzak olduğunu kabul ediyoruz da, adının önüne "korkak" sıfatı koymamak için zor tutuyoruz kendimizi yahu.
sonuç olarak, bu başyapıtın mimarı bülen uygun'un hiç bir başarısına sevinemem ben. artist..
galatasaray'a gelince, yazık diyorum.
sabri'ye hâlâ 55 numaralı sarı-kırmızı formayı giydirenlere,
arda'nın hâlâ kulağını çekmeyenlere,
ayhan'a 3 yıl daha ekmek yedirecek olanlara..
sonuç olarak, galatasaray ruhuna aykırı adamları barındırıp, çapulcuların ilkokul çocuğu kıvamında çiğ göndermeler yapmasına neden olanlara yazık.
hakemler, sağlam karakterli olmalı, diyecek başka bir şey yok.
