ilk sigara içtiğim günü hatırlıyorum ben.
ilk sarhoş olduğum günü de hatırlıyorum.
annem ve babam uyumamıştı.
birlikte takıldığım arkadaşlarım beni apartmanın kapısına bıraktığı halde merdivenleri zor çıkmıştım.
eve girdiğimde de henüz uyumayan bir ahali görmüştüm, tesadüf değil.
ne zaman uzaklaşsam, sessizleşsem, babamın günde en az 3-4 kere beni aradığını hatırlıyorum.
hiçbir zaman bana birgün bir oğlun olduğunda beni anlarsın demedi.
şimdi benim bir oğlum var.
yaptıklarımı, girdiğim çukurları, kıl payı dönüşlerimi hatırlıyorum.
o da mı yaşayacak?
görecek miyim?
düşünmek bile sıkıntı, can sıkıyor.
keşke cemaat imamın dediğini yapsa, yaptığını yapmasa..
amına koyim biz yaşadık anlatıyoruz işte, daha ne denemeye çalışıyorsun?
hayat böyle garip bir şey..
