dün gibi hatırlıyorum, daha uzun zaman dün gibi hatırlamaya da devam edeceğim sanırım...senin için sıradan bir akşamdı, yalın cümleler kuruyordun ve noktalama işaretlerine dikkat etmiyordun, senin için çok basitti belkide, bilmiyorum... oysa ben sana daha önceki akşamlar gibi, tüm anlamlar ile gelmiştim. yine sen vardın cümlelerimin gizli öznesinde...ve ismini yazıyordum ismimin yanına isim tamlamalarımda, genede anlamıyordun daha doğrusu anlamamazlıktan geliyordun, biliyordum... artık o kelimeyi söyleme derken tutunduğum son dalıda elimden alıyordun, başka bir ruhla parsellenmiş düşüncelerinde hiç düşünmeden...sözlerin giyotiniydi boynumun, iplerini çekiyordun...
