alışmak gerekiyor... özgüven gerektiriyor doğru ama bu giderek kazanılabilen bir şey.
yıllar önce kilisede sunum yaparken... ya havaya bakardım, ya salona pek bakmazdım... bakacak olsam ayarım bozulurdu vs.
bunu aşmamda kimi topluluk önünde canlı olarak yanımdaki yanımdaki insanın anlattığı semineri veya vaazı çevirmemin çok katkısı oldu.
anlatıcı ben değildim çünkü... onun sorumluluğu yükü ve stressi yoktu ama öte yandan yine de insanlar önündeydim. bir zaman sonra onun bana vermiş olduğu rahatlığı tek başıma yaptığım şeylerde hissetmeye başladım. şimdi hem konuya hem salona hem kendime hakim şekildeyim.
ha diyeceğim o ki... topluluk önünde yapacağınız başka şeyler kullanın, bulun. neyin ne olduğu önemli değil bu süreçte. kalabalık önünde olmaya alışın sadece.
ve bu bir süreç... kendinizi yargılamayın, hırpalamayın... vakit alıyor çünkü.
