Kuramadığım cümlelerin altında ezildim ya hep.
Tıpkı söyleyemediğim ''hayır''lar gibiydi her yüklem.
Sözüm ona güçlüydüm, direnirdim kendime rağmen.
Ben hiç eksilmezdim, dedim ya güçlüydüm.
Ağlamak acizlikti, yutkunamazdım bile.
Hani çok sevilirdim ya.
Kabul görmüşlüğüm vardı nazar-ı nasda.
Kimse incitmezdi gülüşümü.
Hem hemhaldim ben onlara.
Ama Sen o kadar öfkelisin ki bana.
Evet evet öfkelisin...
her ne kadar da mutlu ol, huzurlu ol desende..
her ne kadar mutlu, güçlü gözükmeye çalışsanda..
evet güçlüsün tanıdığım en güçlü insanlardan birisin...
Koca bir devir yitip gitti.
Koca bir 4 seneye bir parçacık gece galip geldi.
Bende de yittim...
Günler tükendi senle beraber.
Öyle kızgınsın ki bana biliyorum.
Giden gitti.Hangi yolda, hangi zaman aralığında kaldı senin gözlerin.
öyle kızgınım ki sana.
Söz bitti, sen duydun. Hadi bi gayret indir şu cümleleri yüreğinin orta yerine.
Yeter yüklendiğin şu şehre.
Dayanıp durma artık ''ama''lara.
Herkes ''ama''yla aldı ilk nefesini.
Sen veren ol o boğum boğum nefesleri.
Can havliyle tutundukların yine sen ol, kendin ol.
Hadi bi gayret et.
Bu defa da tutun kendine.
yalnızca kendine...
