lisede devrimci olan adam büyük ihtimalle hayatının geri kalanını da devrimci olarak yaşayacaktır.
ama kendini lisede devrimci sanmak çok daha sık rastlanan ve sıradan bir durum. çünkü insan lisedeyken zaten güvensiz, sağlam olmayan bir arkadaş çevresine sahipse, çok yakışıklı değilse ya da kendisini diğerlerinden ayıracak bir özelliği yoksa güçlü bir siyasi kimlik edinip onunla öne çıkmaya çalışıyor.
pazartesi ve cuma günleri yapılan törenlerde saygısızlık edenleri kendilerince cezalandırmaya kalkan, öğle arasında walkmane iki küçük hoparlör bağlayıp istiklal marşı çalan ve bu sırada reich ordusunun bozkurt selamı veren versiyonu gibi takılan arkadaşlarımız oldu.
koridorlarda bağıra bağıra kahrolsun emperyalizm diye gezip, tuvalette bir tek camel yüzünden tekme tokat birbirine giren arkadaşlarımız da oldu.
cuma namazına gitmiyor diye beş yıllık sıra arkadaşına küsen arkadaşımız da oldu.
bunların bazıları aynı kişilerdi, altı ayda bir saf değiştirirlerdi. bazıları kontrolden çıkıp başkan, reis diye hitap edilen tiplere dönüşmüşlerdi, lise bitse de üstlerine yapışan bu kimlikten kurtulmak için gün saydılar. bazıları sırf bu yüzden öss'ye çalıştı.
şimdi bir kısmı kaka emperyalist firmalarda iyi paralar kazanıyorlar, bazılarının kendi işleri var, hatırı sayılır çoğunluk da yurtdışında. milliyetçilik, birlik, beraberlik ruhunu oralara taşıyorlar cesurca. **
ne oldu, şimdi hepsi birbirini facebook'tan eklemiş, "nişanlanmışsın osmancığım, tebrik ederim" mesajları patlatıyorlar walllarına.
