yıllar önceydi. kuzenim dediğim bizim aileye geldiğinde ben 6, o 10 yaşlarındaydık. evet bizim aileye geldiğinde dedim. annesi kanserden babası da trafik kazasından aynı hafta içinde vefat edince 4 kardeş ortada kaldılar. teyzemler onu evlatlık aldı sonunda. bunu öğrendiğimde 10 yaşındaydım. başka bir kuzenime bunu anlattım o da gitmiş teyzeme söylemiş.teyzemin bağrışlarını duyuyordum saklandıgım yatagın altından. deli gibi beni arıyordu herkes.
salak kız nasıl söylersin bana söz vermiştin söylemeyecektin diye. o yatağın altında bir saat kalmışım. annem beni bulduğunda ağlamaktan gözlerim şişmişti ve salya sümüktüm.
yıllar önceydi. teyzemlerin oturduğu binanın çatı katı daha hala inşaattı. neden olduğunu bile hatırlamıyorum kuzenime bağırdı eniştem.bayağı da üstüne gitti. Hiç bir zaman cevap vermezdi onlara yine vermedi ve ortadan kayboldu. onbeş dakika kimse farketmedi. teyzem bir süre sonra merak etmeye başladı. Her yerde kuzeni aramaya başladılar.
salonda oturuyordum. kalktım. çatıya çıktım. işte orada köşede işaret parmağını dudaklarına götürmüş "sus" diyordu bana. Başımla tamam dedim indim.
yıllar önceydi. fedon'un aşığınım şarkısının yeni çıktığı zamanlar. sürekli dilimdeydi. çok güzel şarkı diyordum. teyzemlerin oturduğu yer tepe bir yerdi. insan içine çıkmak için yürüyordu insan.
yine bir gün korkunç sesimle "aşığınıım" diye bağırırken elime fedonun kasedini tutuşturuverdi.
yıllar önceydi.yeni kalkmıştım. almanyadaki kuzenler filan hepsi bizdeydi. sessiz sakin bir gündü. annem kapıyı anahtarla açıp içeri girene kadar. odama geldi.Bembeyaz bir suratla giyin dedi."Teyzenlere gidiyoruz"
"o"nu kaybettik.
son gecesiydi oysa. asker olarak son günüydü. son günüydü.
