ağlayamam yanmalarıma
yangınlarında kalbimin
su serpemem
savrulurum köşelerine evimin
yanarım diye ağlarım
gülen bakışlarımda.
kuytu bir köşede
cam bir mozaikten yapılmış
içinde dünyayı saklayan
gizli bir kutudur kalbim
dağınık olmalı her zaman
ben hep düzenlemekle boğuşmalıyım
ıssız bir tepeden
ıssız bir vadiye bakan
kalabalıkta ıssız olmalıyım ben
varlık içinde yokluk çekmeliyim
kemirmeliyim tırnaklarımı
düştükçe tansiyonum
avuçlarımı yalamalıyım bazen
seni düşünemedikçe
kafamı duvarlara vurmalıyım misal
her vuruşta ölmeli seni düşünmeyen
seninle ben olmayan hücreler
senden ayrı koyan düşünceler.
