Küçücüktüm dedem elimizden tutup tutup ablamla beni bakkala götürür ne istersek alırdı. Her günümüz böyle geçerdi. Kekler, cipsler, çikolatalar...
iğne bile vurulacak olsam annem "uslu durursan dönüşte bakkala gireriz ne istersen alırız" derdi ve öyle de yapardı.
Annem hep güzel yemekler yaparak, yedirerek mutlu olan bir kadındı. Çevremdeki tüm anneler gibi aslında. Hâlâ daha da evine gitsem hep yemek üstüne yemek yapıyor. Yemesen üzülür.
Evlendim eşim aynı. Güzel yemekler ısmarlayarak mutlu oluyor. Biraz canım sıkılsa mesela güzel bir mekana yemeğe götürüyor ya da eve yemek söylüyor hemen.
E ne oluyor böyle? Tombiş bir insan oluyorsunuz. Çünkü bu taa çocukluktan gelen bir alışkanlık; her zaman yemekle ödüllendirilmişsiniz ya da karşınızdaki insan mutlu olsun diye yemek yemek zorunda kalmışsınız.
Güzel bir yemek yemek önemli tabiki ama hayatın merkezine yemeği koymak, bir insanı yemekle mutlu etmeye çalışmak bize has bir şey sanırım.
Neyse bu yemek alışkanlığı canımı sıkıyor. Sağlığım için insanlara "hayır" demeye başlamam gerekiyor. Yoksa gidiş hat iyi değil.
