Huston ve arkadaşları (2001), boşanma faktörlerini belirlemek için yeni evlenen 168 çiftle çalışma gerçekleştirdiler. 336 kişiyi kapsayan bu çalışmada yıllar içinde çiftin ekonomik düzeyi, evliliğin süresi, çocuk sayısı, hastalıklar, sosyal destek, aldatma vb. boşanmayı etkileyebilecek birçok değişken takip edildi.
Çiftlerin bir kısmı boşandı. Boşananlarla boşanmayanlar arasında en fazla hangi değişkenlerin farklılaştığı incelenince ilginç bir sonuçla karşılaşıldı. Bir çiftin boşanma olasılığını en fazla artıran değişken, ilişkinin başlarında birbirlerine duydukları aşktı. Yani çiftler birbirlerini ne kadar çok seviyorsa boşanma olasılıkları da o kadar artıyordu. Boşanmayla ilgili faktörlerden çocuk sahibi olma, madde kullanımı, sadakatsizlik, ekonomik sorunlar gibi diğer tüm faktörlerden daha da etkili olan faktör, bu evliliğin aşk evliliği olması idi.
Huston’ın araştırmasında ortaya çıkan şey, boşanmanın öncelikli nedeninin aşk olduğudur. Aşk için evlenmeyen çiftler daha uzun süre evli kalmakta, daha az boşanmaktadır. Çünkü ilişki zaten, ikilinin arasındaki psikolojik uyum ve sevgi üzerine kurulmamıştır.
Dünyada anlaşmalı evliliklerin (ya da bizdeki adıyla görücü usulü evliliklerin) oranı %50 civarındadır ve anlaşmalı evliliklerde boşanma oranı aşk evliliklerinden çok daha düşüktür.
aşkın gözü kördür, derler. aşık insan aşkının çoğu kusurunu görmez. ama en fazla 3 yıl sürdüğü söylenen aşk bitince kusurlar da göze batmaya başlar.
