üzülünce yemek yiyemeyen insanları anlamıyorum. yemekten asla ödün vermem. bu şey gibi oldu: "çabuk çorbaya asla hayır demem." hatta canımın istediği bir şeyi yersem kendimi daha iyi hissederim. sonuçta üzüntü başka açlık başka.
üzülünce yalnızca konsantre bir şekilde üzüntümü düşünürüm.
