--spoiler--
...oturdum ve ağladım. efsaneye göre, bu ırmağın sularına düşen her şey, yapraklar, böcekler, kuş tüyleri, bunların hepsi ırmağın yatağında taşa dönüşürmüş. ah! yüreğimi bağrımdan söküp, akıp giden sulara atabilmek için neler vermezdim.. hiç acım kalmazdı içimde, anılarım olmazdı hiç.
piedra ırmağı'nın kıyısında oturdum ve ağladım. kışın soğuğu, yüzümdeki yaşları hissettirdi bana ve bu yaşlar, önümden akıp giden donmuş sulara karıştı. bu ırmak bir yerlerde başka ırmağa kavuşuyor, sonra bir başkasına ve bütün bu sular, gözlerimden ve gönlümden çok uzaklarda, sonunda denize kavuşuncaya kadar böylece akıp gidiyor.
gözyaşlarım böylece çok uzaklara akıp gitsin ve aşkım, bir gün onun için ağladığımı hiç bilmesin. çok uzaklara aksın gözyaşlarım ve ben, ırmağı, manastırı, pirenelerdeki kiliseyi, birlikte yürüdüğümüz yolları unutayım..
yolları unutacağım, dağları ve düşlerimin tarlalarını, o düşler ki benim düşlerimdi ve bunun bilincinde değildim.
o büyülü anı anımsıyorum, o andan başlayarak "evet" ya da bir "hayır" ın varlığımızı tümüyle değiştirebileceği anı. çok gerilerde kalmış gibi geliyor bana, oysa aşkımı buluşumdan, ardından da onu yitirişimden bu yana ancak bir hafta geçti.
piedra ırmağının kıyısında yazdım bu öyküyü. ellerim donmuştu, bükülmüş bacaklarım giderek ağırlaşıyordu ve her an soluklanmam gerekiyordu yazarken.
"yalnızca içinde bulunduğun anı yaşamaya çalış. eskiyi anımsamak, bizden daha yaşlılara özgüdür" diyordu sevdiğim adam bana.
aşk belki de vaktinden önce yaşlandırıyor bizi; sonra, gençlik uçup gittiğinde yeniden gençleşmemizi sağlıyor. ama o anları unutmaya olanak var mı? işte bu yüzden yazıyorum ben, hüznü hasrete dönüştürmek, yalnızlığı anılara dönüştürmek için. bu öyküyü bitirdiğimde, kaldırıp piedra ırmağı'na atabilmek için -böyle demişti beni ağırlayan kadın. o ermiş kadının ağzından söylersem, ateşin yazdığını böylelikle sular söndürebilirdi.
bütün aşk öyküleri birbirine benzer.
--spoiler-- *
