Herkesin hayatı şahsına münhasır hayalkırıklıklarıyla doludur, rasyonel açıdan bakarsak bunların telafi edilemeyecek dereceye ulaşmasına ise olgunluk deme ikiyüzlülüğünü gösteriyoruz.
Ancak hayatın olağan akışı içinde tüm zorluklara rağmen herkes bir çıkar yol arıyor. Bazen bir papatya bile üzerinde bulunduğu kayada kılcal kökleriyle hayata tutunmaya çalışıyor.
Papatya tüm bu yalnızlığının içinde yaşam savaşı verirken bir yabancı el kendisine yaklaştığında sevilecek ve dokunulacak olmanın hazzıyla yapraklarını kırpıştırır pek tabî.
Ancak çoğu zaman yaban el bu narin çiçeği incitme kaygısından uzak vahşice koparır, bir anlık hoş bir koku için bu güzelliği mahvedip bir kenara atar.
Düşlediği şeyin hevesi papatyanın sonunu getirmiştir.
Bu dünyada hiçbir güzelliğin soldurulmaması temennisiyle...!
