hayatın hava yapması gibi bir şey kesinlikle söz konusu. kimi zaman hayatınız bomboşken hiçbir şey olmaz ama kazayla bir teklif gelsin önünüze, aklınızı kurcalayacak birden çok şey karşınıza çıkar. 1 yıl avarel avarel gezersiniz, etrafınızdaki karıncanın bile sizden daha fazla hayata entegre olması sinirinizi bozar. sonracığıma bir yerden iş teklifi alırsınız, hemen ardından başka bir yerden teklif gelir. işte biz buna edebiyatta kısaca ambale olmak deriz. aynı şey aşk hayatı için de geçerli... işte bu hava yapmaktır. nasılsa bir ketçapı sıkarken önce gelmez, sıkarsınız sıkarsınız akmaz, sonra tepesine bir tane daha koydunuz mu dereler gibi çağlar. durum hayatınız için de geçerlidir.
bir diğer tespitim ise sinemada yer gösterenlere ilişkin. onlara para verme zorunluluğu.zaten bu kişiler belli bir miktar para almıyorlar mı, maaş alan bir kişiye dünyanın en zor işini yapıyormuşçasına ya da sanat icra ediyormuş gibi fenerle koltuğu aydınlatıyor diye(zaten canım ülkemde fener denilince para akışı sağlanıyor. **) para vermek gibi saçma bir eylem daha yok.
bir de birgün sıkma portakal alırken 6 ytl verdiğimi gören bir amca utanmadan aslında mantıklı bir tespit olsa da bir tespitte bulunmuş beni dumur deryalarına sürüklemiştir. "cappynin tatlı meyve suyuna 1 ytl verirken sırf ağzıma tortuları gelecek diye enayilik yapıp 6 katına daha dandik ve acı bir şey almam". tepit budur der, hayata sitemlerimi sunarım.
