doğrudur. sosyalleştiğinizde bir anda akran/yaş/sınıf falan fişman paydaşlığınıza göre gündemde gözünüze sokulan, bir trilyon kişinin konuştuğu konuları konuşurken bulursunuz kendinizi. ben mesela son zamanlarda istemeye istemeye avamla yan yana geldiğimde dizi, pahalılık ve erşan kuneri dinlerken buluyorum kendimi. avam dediğim de eğitimli, beyaz yaka şehirli insanlar. çokça değinilmiş, ölümü baskılama güdüsünün, dünyayı temellük etme arzusunun, onaylanma ihtiyacının kokusunu alıyorsunuz bu insanlarda. kendilerini sanki mecbur hissediyorlar önlerine sunulan konu başlıklarını açmaya ortamlarda. kendinizi bunlardan azade etmeye çalıştığınız süreçlerde mutlaka biri gelip size mesela erşan kuneri anlatıyor. bir ara hepsi maykıl ceksın’ın pedofil olduğunu konuşuyordu. adamı kadını öğle arası paydosa yemeğe çıkmış, doğru mu yalan mı, reyting malzemesi mi iftira mı bilmeden “ay duydun mu maykıl ceksın sapıkmış” diyorlardı birbirlerine. sonra oradan birisi “bence yalnızlıklar arasında en kötüsü kalabalığın içinde yalnızlık” gibi bir vecize patlatıveriyordu. ben üniversite okurken de kantinde arabaların motor güçleri, beygirler falan muhabbetlerin ana malzemesiydi. bir anda kendinizi kaportacıda hissediyordunuz.
silme aptallık, yavanlık, sıradanlık, avam. illiterate meclisler. bundan rahatsız olanlar da gene klişe ve avam bir karşı çıkış örneği olarak “atom parçalıyor” değildir, sadece onların da atom parçalama mevzusuna muadili konuşmak, dinlemek, anlamak, tanımak istediği şeyler vardır.
