köklerinden koparcasına çekiliyor
saçlarım
gözlerim kısık, hissiz, sessiz
şehvet diyorlar buna
unutmak diyorum ben
benliğim
ne kadar kandırabilirim
sen
arkamda karanlıkta
nefesini nasıl unutabilirim
kesik kesik ama sürekli
hep öyle olacak sandığımdan
şimdi ardımda bir nefes
unutulan cam kırıklarının üstüne basar
bastığı anda hisseder tenim
ve çok daha içerdeki ben im,
bir tek senin olduğun yer içim.
sendin biliyorum
nefesin
nasıl unutabilirim
kesik ve kanlı ve sürekli ve çığlık çığlığa.
