Bugün 16 yaşındaki kuzenlerimi ve arkadaşlarını gördüm. Çok tatlı geldiler gözüme. Okuldan, hayattan bahsederken kısmen mutlu olduklarını gördüm. Bununla mutlu oldum. Çünkü evde uzakta okuyorlar ve mutsuz olmaları çok üzücü olurdu. Ben de uzakta okumuştum ve çok eğlenmekle beraber, hayatımın en zor zamanlarıydı. Önce mutlu olup sonra hüzünlendim. Kendimle karlılaştırdım. Gerçekten kızdım. Bu sefer kendime değil.
Hayatımın en çok özlediğim zamanlarının en hatırlamak istemediğim zamanlar olması sebebiyle ben şu an geçmişe dönmek falan istemiyorum. Sadece beni bunlardan uzakta tutacak insanları yanımda istiyorum.
