beyaz güvercinlere bak,
ne kadar çok sahip çıkıyorlar sevgilerine.
ben sahip çıkamadım sevgimize,
oysa sen nasıl da sahiplenmiştin beni
ve benimle olmayı.
taşlar yıkılıyor sanki üzerime,
inan ki ben de çok sevmiştim seni
ve senin yanında olmayı.
bitti ve gitti sende
bize dair her ne varsa.
sana karşı içim buruk,
sana karşı kalbim kırık,
senin kalbinin kırıklığı
kabuk tutmuş olsa gerek;
çünkü o kadar çok kırılmıştı ki zamanında...
oysa ben bencilce hala devam ediyordum
aynı acıları, aynı kederleri yaşatmaya sana.
yanlış örülmüş bir kazağın
sökük parçaları gibiyim,
sen olmadan ben var olamadan
bir toz bulutu halinde uçuyorum...
yanan bir şöminenin
son külleri gibi siyah çökerken üzerime
son bir kez veda busesi konduruyorum
senin resmine ve gidiyorum son yolculuğuma...
