eksiğiyle gediğiyle, son yıllarda hiç değilse insanımızın sinemaya gitme alışkanlığını elde etmesi sonucunu doğuran anlayıştır. evet,iyi film vardır, kötü film vardır. herkesin de bir filme "beğendim" ya da "beğenmedim" deme hakkı da vardır. ama sırf eleştiri olsun, kıllık olsun diye yerden yere vurduğun vakit yapılan onca işi, (hatta filme giden o kadar insanı, belki de kendini de), "daha iyisini sen yap da biraz da biz eleştirelim" derler adama...
recep ivedik ile iyice ayyuka çıktı bu furya. türk sinemasını, akabinde de türk insanının zevkini küçümseme olayından bahsediyorum. ben giitim filme. güldüm de... "ince mizahtan eser var mıydı?" dersen, zerresi bile yoktu derim. ama güldüm. çünkü ben de ezici çoğunluk gibi kabalığa, küfüre de gülüyorum. ben buyum. sen de busun. senin kadar ince espriden ben de anlarım, yani üzgünüm, bu memleketteki tek "rafine insan" sen değilsin. kendini öyle sanıyordun değil mi? ama maalesef! başkaları da var dostum. ingilizler de sakarlığa, salaklığa çok gülerler mesela! (bkz: mr. bean)biz de kabalığa, bel altı espriye, küfüre gülüyoruz. ne var bunda utanılacak, sıkılacak? bu seni daha değersiz yapmaz dostum, geç bunları! hem bak bizim de mizah dergilerimiz var babalar gibi. gırgırımız, lemanımız, penguenimiz, uykusuzumuz var. bunlarla da övün! yerdiğinin dörtte biri kadarı yeter...
