Bir insanın her ama her olay sonucunda, kendini hırpalamaktan vazgeçerse her şeyin yoluna girdiğini görmesi ama devam etmesi anlaşılabilir mi ya... Benim bir türlü stabil ruh haline erişemeyip huzuru bulamamam muhtemelen bundan. Zaten hiçbir zaman dış dünyayı suçlamadım ama kendimi suçlayıp bataklığa sürükleyip durduğumu görmek ve bunun için de kendimi suçlamak beni paradoksa sokuyor. Ya da adı her neyse işte.
Kendimi karşıma alabilsem bu sefer kendime ettiklerim yüzünden ağız burun dalacağım.
Başarısız olduğumu düşündüğüm konularda aslında kendimi rahat bırakıp güvenince terayağından kıl çeker gibi her şeyi hallediyorum. Kafayı yiyeceğim ya. Aslında kötü veya en azından kötü niyetli biri olmadığımı düşününce işler yoluna giriyor gerçekten.
