her gece içinde bulunduğumuz durum. üstteki komşunun öküzleri olmasa ses gürültü olmasa aslında çok huzur dolu olurdum diye düşünüyorum...
hiçbir şeyle ilgilenesim yok açıkçası..
maçları takip etmiyorum. dizi izlemiyorum. pek internete girmiyorum. kitapları başından sonuna kadar hiç okuyamıyorum. ezbere bir sayfa açıp bir iki sayfa göz gezdirip bırakıyorum. usanmış bezmiş bir haldeyim hayattan.
''yalnızım ben çooook yalnızım, buymuş benim alın yazım, ister uzak ister yakın
beni böyle bırakın'' gibi bir şarkı vardı... beni ağlatan yalnızlık değil de hayatı sevmemek..
birilerinin desteğiymiş, güneşmiş, çiçekmiş... hepsi gelip geçer. huzur insanın içinde yoksa her şey can sıkıntısıdır... ve siz de herkes için bir can sıkıntısı olursunuz... ötesi yok.
kısacası ne tadımız var ne tuzumuz. bilmem nereye kadar böyle gider.
