yürüyüşüm camerona benzedi..fakülteye giderken ellerim yanımda hiç sallanmadan ve büyük mekanik adımlarla gidiyorum suratımda anlamsız bi ifade..bu durumda bana doğru gelen insanların 5- 6 saniye kadar gözlerini benden ayıramamasını görmek de cabası..
mesela geçen gün ev arkadaşımı mutfağa kahvaltıya çağırmak için odanın kapısnı tekmeyle açıp '' come with me if you wanna live'' şeklinde elimi uzatmam ve arkadaşımın bana mal mal bakarak napıon lan hıyar!? çoluk çocuğa da izletirsen böyle olur işte demesi beni ziyadesiyle yarmıştır..
sorulan sorulara kafamı hafiften yana eğip ''yapmalımıyım?, olmalımıyım?'' die cevap veriorum artık..kısacası hayatım TSCC oldu..bide lena ablamın * her açılışta ''prıviyısliiyy on termineeyydırr dı seraah kanaa kranikaass'' demesi beni ziyadesiyle diziyi göz kırpmadan izlemeye teşfik etmektedir..
son olarak cameron! sözüm sana; sen gel şu ev arkadaşımı bi güzel benzet..sana aptalmışsın gibi davrananın gözü kör olsun, elini mutfak robotları kapsın..*
